Vriend én vijand tegelijk

Zo. Het weekend zit erop. Ik weet niet of ik ooit zo blij ben geweest, dat een weekend voorbij was.

De sonde van Oliver speelde dit weekend de hoofdrol en die had ik hem niet toebedeeld ;-)

Iedereen die mij kent, weet dat ik een fervent planner ben. Ik vind plannen leuk om te doen en bovendien heel fijn om, in grote lijnen, te weten wat we gaan doen. Mijn plannings-skills hebben me veel gebracht, maar sinds Oliver er is, worden mijn skills op het gebied van flexibiliteit en omdenken getest 'to the max'. Nu denk ik dat een planning met kinderen regelmatig bijgesteld moet worden en dat is bij ons dus niet anders, alleen wellicht iets vaker.

Al meer dan eens planden we een avondje uit of een weekendje weg en kon dat, last minute, toch niet door gaan, want Oliver óf de oppas werd ziek. Ik heb me al vaker druk gemaakt om een volgeplande week, die vervolgens binnen no time leeg gepland werd, als er een ziekenhuisbezoek tussendoor kwam. En al menig avond en nacht heb ik met Pepijn rond gelopen en mijn, inmiddels erg goed ontwikkelde, omdenk-skill ingezet, door te denken; "er komt een tijd, dan mis ik de Zwitsal geur en het knuffelen dus geniet er nu nog maar even extra van", hoewel ik éigenlijk wilde gaan sporten of iets anders voor mezelf wilde doen. In eerste instantie baal ik dan gigantisch, als iets niet gaat zoals ik dat bedacht of gepland had, maar inmiddels, probeer ik het dus veelal om te denken en me er bij neer te leggen. En dat gaat de ene keer beter dan de andere keer, dat wel. Het is een soort eeuwige oefening denk ik ;-)

Maar goed, dit weekend verliep dus ook alles behalve volgens planning, en als dat door leuke dingen is, he-le-maal prima, maar dat was niet echt het geval. De sonde van Oliver was toe aan vervanging - hij heeft een PUR sonde en die mag 6 weken blijven zitten. De 6 weken waren afgelopen vrijdag voorbij dus we hadden gepland dat de thuiszorg vrijdag einde middag een nieuwe sonde zou plaatsen. 's Morgens de sonde eruit gehaald zodat Oliver de hele dag niet die irritante slang om zich heen had en even geen pleisters op zijn wang. So far, so good gepland ;-)

Ik had een silicone sonde geregeld - die mag 3 maanden blijven zitten -, in de hoop dat Oliver in aanmerking komt voor een PEG sonde binnen nu en 3 maanden en we dus in de komende tijd niet weer opnieuw een sonde moesten plaatsen. Ook goed geregeld en gepland, zou je zeggen....

De Thuiszorg was er, en na 2 pogingen concludeerden we, dat de silicone sonde té flexibel is en daarom erg lastig in te brengen. Ok, dan gewoon weer de PUR sonde. Helaas was Oliver zo overstuur, dat ook het plaatsen van deze sonde niet lukte. Na 4 pogingen hebben we besloten om te stoppen en werd het ziekenhuis gebeld. We mochten naar het ziekenhuis komen om daar de sonde te laten plaatsen. We vonden het echter voor die dag wel genoeg voor Oliver en dus besloten we om één nachtje zonder sonde (bijzondere zin haha) te doen en zaterdagochtend met frisse moed naar het ziekenhuis te gaan. Zaterdagochtend merkten we meteen verschil; Oliver stond niet zo vrolijk op als anders en zat minder goed in zijn vel - zou dat dan toch door die sondevoeding komen?! Wij gokken van wel... Op naar het ziekenhuis, Pepijn eerst even wegbrengen naar familie, zodat wij alle aandacht hebben voor Oliver. Aangekomen in het ziekenhuis en nadat poging 1 mislukte, zat de sonde gelukkig bij poging 2. Het ging vrij vlot en Oliver was minder overstuur dan vrijdag dus een score voor ons. Opgelucht weer naar huis en verder met ons leven en planning ;-)

Zondagochtend waren Ollie en Peppie druk aan het spelen, er werd wat gestoeid en voordat ik in kon grijpen, had Pepijn (uiteraard niet expres!) de sonde van Oliver eruit getrokken. NEE.... niet wéér naar het ziekenhuis en het hele circus opnieuw beleven... wel dus. Een fucking (excuse my language) tegenvaller. Maar goed, wat moet dat moet, dus het zelfde riedeltje als zaterdag herhaald; Pepijn naar familie en wij naar het ziekenhuis met Oliver. Dit keer ging het iets minder goed en was het echt heel erg sneu voor Oliver, maar hij zit. En nu hopen dat hij blijft zitten.

Uiteindelijk hebben we het weekend afgesloten met friet en frikandel. Uitzonderlijk voor ons als gezin, want friet is absoluut niet koolhydraat arm en past dus niet in het dieet van Oliver. Nu besloten we voor één keer schijt te hebben aan het dieet en die klote ziekte (sorry weer voor mijn bewoording, maar eerlijk, ik kan er op dit moment niks gezelligers van maken), in de hoop dat Oliver niet teveel last zou hebben van die paar frietjes - uiteraard hebben we evengoed de friet met mate gegeten, anders wordt het wel erg gortig ;-). Het was een waar feest voor de jongens; Oliver mocht mee naar de frietkraam op de hoek - dat was al helemaal te gek en toen hebben we met z'n 4 friet en frikandellen gegeten. Hij stond te dansen bij de tafel!

Ik vraag hem 's avonds bij het naar bed gaan vaak of hij een leuke dag gehad heeft, dus ook nu vroeg ik hem dat en hij zei volmondig "JA". Mijn hart maakte een sprongetje, want hoe veerkrachtig kun je zijn, na zoveel ellende en pijnlijke handelingen in één weekend, tóch een leuke dag hebben. En gelukkig maar!

Het is voor ons heel heftig om Oliver zo te zien. Dit was weer zo'n gevalletje; niet tegen, maar vóór Oliver. Dat hebben we ons zelf heel vaak moeten zeggen dit weekend. Tim moet Oliver in de houtgreep nemen tijdens het plaatsen van de sonde en ik praat Oliver moed in. Je kind zo zien lijden, dat breekt je hart en blijft klote, hoe vaak je het ook ziet. Tim had daardoor zaterdag een off day en ik zondag. Beiden verdrietig om en voor Oliver. En daarnaast ook een stukje teleurstelling omdat we onze plannen weer bij moesten stellen. Het is wat het is, denken we dan maar.

Het besluit om tot een sonde over te gaan, was voor ons echt moeilijk, maar we zijn inmiddels echt blij dat we het gedaan hebben. Het brengt Oliver, en daarmee ons en het gezin, zoveel, dat we kunnen zeggen dat het het waard is. Maar op de momenten dat de sonde vervangen moet worden, is hij even onze grootste vijand. En dat kan dus blijkbaar; je grootste vriend en ergste vijand tegelijk.

Dit versje staat op de behandelkamer waar de sonde van Oliver vervangen werd. Wij vinden hem mooi!